Sjoer Mossou: Avondje NAC, een liefdesverklaring

Prrachtig boek over het avondje NAC aan de beatrixstraat. Als je ook maar iets met NAC hebt is het een genot om te lezen, kippenvel en tranenin de ogen. Maar ook supporters van andere clubs zullen veel dingen herkennen, enzelfs voor iemand die niets van voetbal weet is het leuk om te lezen.

Als NAC-supporter bezorgt alleen de foto op de omslag me al kippenvel. Dat beeld heb ik zo vaak gezien als ik aan kwam lopen richting kaartjes-verkoop. Ik hoorde dan al het gezang uit het stadion, en ging harder lopen: zo snel mogelijk "erbij zijn", bij al die ander mafkezen die ieder keer maar weer in het stadon zaten, of we nu bovenin stonden, degradatievoetbal speelden, of in de 1e divisie. De sfeer, daar ging het om, en die was er!

 

 citaat uit het boek:

Toen we ons plekje hadden ingenomen , tegen het hek, links van het doel aan de Beatrixstraat, keken  we steeds even naar de B-side, met grote ogen. Daar  gebeurde het, dat was wel duidelijk. 

Schuin van onderaf hadden we een mooi zicht op het vak, waar in de koude avondlucht een grote condenswolk uit opsteeg. De mensemassa, dicht opeengepakt, leek er voortdurend in beweging. Er steeg steeds een krachtig gezang op. Handen klapten in de lucht. Eén supporter steeg voortdurend boven iedereen uit, balancerend op een muurtje, dirigerend met woeste armgebaren. 'Die gek daar is Siep' zei mijn broer.

Geweldig!

Het enige jammer vind ik dat Sjoerd te laat geboren is: de jaren 70 heeft hij niet meegemaakt. De jaren rond de promotie in '93 zijn mooi, ik was er ook bij. Maar in mijn beleving waren de jaren 70 echt legendarisch.  Wachten is op iemand die zo smeuig kan schrijven over zijn herinneringen aan die jaren.

Het oude NAC-stadion aan de Beatrixstraat, Breda

Waarom was het zo speciaal daar? Omdat het voor een deel mijn jeugd heeft gekleurd? Ik weet het niet. Alle herinneringen aan de Beatrixstraat staan duidelijk in mijn geheugen gegrift, en roepen sterke emoties op.
De meeste van jullie zullen deze voorbeelden wel herkennen (wordt nog aan gewerkt)

-"Dun Christ" die met een bak met kroketten (en halve rookworsten?) de tribunes afliep. Als er dan iemand bovenaan een kroket kocht, werd eerst het geld over de hoofden van iedereen heen doorgegeven, waarna de kroket de omgekeerde weg naar boven aflegde.
-De kleine gastjes die achter de goal aan de beatrixstraat tegen het hek stonden (volgens mij had je daar vroeger ook bankjes). Als een speler van de tegenstander een bal onder de recameborden uithaalde, deden ze flink "spouwen".
-10 minuten in de 2e helft, 0-3 achter, in polonaise over de tribune
-miljoenklappers, ingegraveneen paar dagen voor de wedstrijd, die over de hekken werden uitgehangen en een minutenlang geknal gaven

Maar ook  in de jaren 90 kon het er spoken, avonden om nooit te vergeten, iedereen zat bovenop het veld en leefde intens mee met de wedstrijd, en ik was erbij:

Het was een koude novemberavond in 1993 toen Sparta op bezoek kwam in de Beatrixstraat, NAC kwam al snel met 0-2 achter. Maar in de dreigende, opzwepende geluidsorkaan waarin het stadion vervolgens transformeerde, werden de Rotterdammers haast letterlijk Breda uitgeblazen: 4-3! Na afloop sprak Spartaan Winston Bogarde de legendarische woorden dat hij 'dít nog nooit had meegemaakt'. ,,We hebben verloren van de NAC-fans.“ Kippenvel stond hem op de potige armen. 

Taferelen die kenmerkend waren voor de veel minder professionele tijd van toen. Bengaals vuur op de tribune, door fans beschilderde varkens of kippen op het veld en vocale originaliteit uit 10.000 kelen vormden de vaste ingrediënten van een Avondje NAC. 

(stuk uit een artikel in BNdeStem

Avondje NAC, NAC-Cambuur Leeuwarden,

21-03-1992

Verloren wedstrijd, maar mooie intervieuws met Jo Jansen, kleedkamerbeelden, en natuurlijk ons onvergetelijke stadion aan de  Beatrixstraat.

Mijn eerste NAC-wedstrijd

Hoewel mijn vader (Jos Beenhakkers) een fervent sportman was, en jarenlang in het eerste van NAC had gevoetbald, was het mijn Ome Christ (Beenhakkers) die mij meenam naar het NAC-stadion.

Mijn vader had het denk ik te druk met de winkel Sporthuis Rijvers, die hij samen met Kees Rijvers had opgezet na zijn actieve voetballoopbaan, en later samen met mijn moeder (Tiny Moll) voortzette.

Samen met mijn neef Pierre ging ik op 11-jarige leeftijd op een zondagmiddag in 1970 naar NAC-Ajax. Het stadion aan de Beatrixstraat was stijf uitverkocht. Wij hadden kaartjes gekocht in de voorverkoop op de sigarenzaak aan de Nieuwe Haagdijk.

Er stonden toen nog geen hekken om het veld, alleen reclameborden. Samen met mijn neef klom ik over de reclameborden en ging op de grond naast de goal zitten. Dat mocht toen allemaal nog. Van de wedstrijd kan ik me niet veel meer herinneren, alleen dat ik af en toe de bal naar de keeper rolde. Ik vond het geweldig vond om al die bekende voetballers van Ajax in het echt te zien, en dat ik 's avonds bij studio sport mezelf zag staan juichen naast de goal bij de 1-1 van NAC. Apetrots was: ik had mezelf op TV gezien! Bijna niemand wist het, maar ik was er toch trots op.

Toen ik een jaartje ouder was mocht ik zelf naar het stadion, soms met vrienden. Ik had geen seizenkaart, maar ging bijna alle wedstrijden. Eerst nog op de zondagmiddag, later op de zaterdagavond.

2 jaar later speelde NAC weer een keer gelijk tegen het Ajax dat net de Europ-cup had gewonnen. Ik weet nog dat ik dacht dat NAC voor mij toen de beste club van Europa was: ze haddenimmers gewonnen van de winnar van de Europa-Cup!

Ik herinner me dat ik eerst bij de spionkop ging staan, maar al snel op de latere B-side terecht kwam. Dat was toen nog een klein klupje jongelui (ouder dan ik) die midden bovenaan stonden op de overdekte tribune aan de lange zijde. Het waren zeker niet meer dan 100 mensen, ik weet nog dat Wiet Kerkhoven erbij was. We zongen rare en leuke liedjes, "1-2-3, wir fressen pappagai" enzo. Het was echt heel gezellig en spontaan.

Als je laat aankwam moest je door een hele menigte mensen naar boven. Niemand wou dat je voor zijn neus kwam staan, maar ik ging helemaal naar boven: daar was het te doen.

Toen het later de echt B-side werd ging ik weer bij de spionkop staan. Als het massaal werd ging voor mij de lol eraf, en de intimiteit weg.
Ik vond deze foto op internet, met een pijl erop, precies waar ik ook altijd stond.

Jos Beenhakkers, mijn vader

Mijn vader Jos Beenhakkers speelde ook voor NAC, net als zijn broer Christ Beenhakkers, met oa Kees Rijvers, Bram Lussenburg,  Lou van de Linden, Jan Kools, Leo Canjels, Henk van de Langenberg, Toon Grauwmans en Geert Rijmenam.
Later heeft hij een sportwinkel Sporthuis Rijvers op de Haagdijk 72 gehad samen met mijn moeder Tiny Moll (eerst samen met Kees Rijvers). Zie hierover ook hier.

1945-46

 In het seizoen 1945-1946 werd NAC kampioen in de Zuidelijke Competitie. Op het NAC-terrein werd toen deze foto gemaakt. Eerste rij van links naar rechts Charly (=Karel) Bouwmeester, Leen Engelsman, Jan Pirard, Kees Rijvers, Herman Bouwmeester. Staand van links naar rechts Theo Pels, Lou van de Linden, Jos Beenhakkers, Cor Groos, Jan Kools, Jan Dielemans, en (slechts gedeeltelijk zichtbaar) trainer Jan Blom.

 1950

 Staande: Cees Michielsen, Jos Beenhakkers, Jan Kools, Piet van Twist, Bram Lussenburg, Louis Timp. Zittend: Leo Canjels, Henk Matheeuwissen, Henk van de Langenberg, Toon Grauwmans, Cees Bruininckx. 

Later speelde hij ook nog voor Baronie, hier een foto uit 1954-55.

Hij is daar ook nog lange tijd trainer geweest van de jeugd.

Zelf ging ik ook mee rond 1967, met 50 kinderen partijtje-spelen (op een kluit achter de bal aanlopen)  op een van de bijvelden op woensdagmiddag.

NAC-beelden 93/94 - 94/95

Mooie beelden uit de roemruchte Beatrixstraat, met veel vuurwerk.

Let niet op de muziek, geluid uitzetten helpt ;-)

Playlist NAC Youtube